Za ojczyznę dzwonów uważa się Azję, najstarszy zachowany do dziś instrument pochodzi z IX w. p.n.e. Jest to nieduży dzwonek z brązu odkopany w pobliżu Babilonu. Dzwony były znane również w Egipcie, Chinach, Indiach, w niektórych częściach Afryki i Ameryki. Dzwonki na szatach kapłana opisane są w Biblii w Księdze Wyjścia. Dzwony i dzwonki są obecne od 5 000 lat w Indiach, Nepalu i Tybecie. Znajdowane są w grobach władców indiańskich w Ameryce Środkowej i Południowej, znane były Aztekom i Inkom – najstarsze znaleziska pochodzą z 500 r. p.n.e.
W krajach chrześcijańskich dzwony pełnią ważną funkcję religijną, wzywają na nabożeństwa i do modlitwy, uświetniają swoim dźwiękiem uroczystości i święta. Niewielkie dzwonki o wysokim tonie wykorzystywane są w kościołach podczas liturgii. Jednak dzwony i dzwonki używano nie tylko w religijnych celach. W IX w. były zawieszane na specjalnych wieżach i pełniły funkcję sygnalizacyjną. W średniowieczu bito w dzwony w czasie egzekucji, a skazańcom wieszano małe dzwonki na szyjach. Dzwony ostrzegały przed najazdem wroga, biły na trwogę podczas pożarów, głosiły śmierć i narodziny władców. Małe dzwonki pojawiały się na szatach dostojników kościelnych i czapkach błaznów. W Tybecie zawieszane na ścianach pełnią funkcję młynków modlitewnych.
Ze względu na przeznaczenie instrumenty te można podzielić na kilka grup, dzwony kościelne, klasztorne i cmentarne pełniły funkcje religijne. Dzwony ratuszowe, zamkowe, zegarowe, pożarowe i folwarczne odmierzały czas i stosowane były do sygnalizacji. Na statkach i okrętach stosowane są dzwony okrętowe (sygnalizacyjne i mgłowe), w sądach używane były dzwonki do uciszania sali, w szkołach do odmierzania czasu pracy. Dzwony drogowe ostrzegały na przejazdach kolejowych, natomiast dzwonki domowe służyły do wzywania służby i informowały o posiłkach. Małe dzwonki stosowane są nadal w sklepach, stosuje się je również jako ozdobę uprzęży (janczary) i zakłada zwierzętom (dzwonki pasterskie).
